Άαλτο, Άλβαρ

(Alvar Aalto, 1898 – 1976).Φιλανδός αρχιτέκτονας. Σχεδίασε από το 1927 πολλά δημόσια κτίρια, βιομηχανικές εγκαταστάσεις, εκκλησίες, νοσοκομεία, ιδιωτικές κατοικίες και εκπόνησε αρκετά πολεοδομικά σχέδια στην πατρίδα του και σε πολλές άλλες χώρες. Δίδαξε πολλά χρόνια, από το 1940, στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, όπου σχεδίασε (1947-49) και την πανεπιστημιούπολη. Το ύφος του χαρακτηρίζεται από πλήρη ελευθερία στη μορφή και στη χρήση των επιφανειών, που συνδέονται οργανικά σε συνάρτηση με τον εσωτερικό χώρο, τον προορισμό του κτιρίου και την τοποθεσία. Χρησιμοποιούσε μεγάλη ποικιλία υλικών: μπετόν, τούβλο, μάρμαρο, χαλκό και ξύλο, είτε για την επικάλυψη των επιφανειών είτε για τη διακόσμηση και την επίπλωση. Ο Ά., μαζί με τη γυναίκα του Άιανο, είναι ο δημιουργός των λεγόμενων βοηθητικών στοιχείων της αρχιτεκτονικής, όπως οι καρέκλες από πρεσαριστό ξύλο, που μετά τη Φιλανδία κατέκτησαν όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Με την τάση της προς την ασυμμετρία, τις καμπύλες επιφάνειες, τις αντιθέσεις, τον πλούτο των δομικών υλικών, με την ποικιλία των λύσεων που δίνει, η τέχνη του Ά. αντιπροσωπεύει μία έντονη αντίδραση εναντίον του ψυχρού και αφηρημένου φορμαλισμού, στον οποίο ξέπεφτε ο διεθνής ρυθμός της περιόδου 1930-40. Αυτό καθιστά τον Ά. μια από τις δεσπόζουσες προσωπικότητες της σημερινής αρχιτεκτονικής. «Πρέπει να υπηρετούμε τον άνθρωπο, ακόμα και όταν είναι μικρός, δυστυχισμένος και άρρωστος», είχε γράψει ο Ά., αναφερόμενος στο σανατόριο του Πάιμο που είχε σχεδιάσει. Στο πεδίο ακριβώς που ανοίγουν τα προβλήματα του ανθρώπου απλώνεται η αναζήτηση του αρχιτέκτονα-φιλόσοφου. Ο Ά. έχει γράψει διάφορα έργα της ειδικότητάς του, που θεωρούνται διεθνώς κλασικά της σύγχρονης αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας. Ένα από τα χαρακτηριστικά έργα του Άλβαρ Άαλτο, ο «Οίκος Φιλανδίας», στο Ελσίνκι.